Toen ik eens dit schilderij van Vincent van Gogh zag raakte het me meteen.
Ik kende het niet: het hangt in de Impressionistenzaal in het Metropolitan Museum in New York
Het heet ‘eerste stappen’: er zit zo’n overgave en vertrouwen in, dat je het meteen voor je ziet en van binnen voelt.
Voor mij drukt deze afbeelding de zachtmoedigheid uit: zonder reserve openstaan voor het kind, en grenzeloos vertrouwen om ontvangen te worden door de vader.

Toen Van Gogh dit schilderde was het januari 1890. Hij was al enige tijd opgenomen in het psychiatrische ziekenhuis van Saint-Remy.
Opgesloten als hij was schilderde hij naar voorbeelden van andere kunstenaars die hij van vrienden kreeg, zoals ook dit schilderij. Het is naar Millet en mogelijk geïnspireerd op een afbeelding van ‘de heilige familie’
uit de 16e eeuw.
Hij heeft zijn hele leven door getuigd dat hij diep getroffen was door het kleine kind. Hij schreef in een brief:
‘Als iemand behoefte heeft aan iets groots, iets oneindigs en iets dat hem bewust kan maken van Gods aanwezigheid, dan hoeft hij niet ver te gaan om dat te vinden.
Ik denk dat ik iets diepers, iets oneindigers, iets meer eeuwigs dan de oceaan zie in de ogen van de kleine baby, bijvoorbeeld als het in de ochtend ontwaakt en kraait en lacht, omdat het de zon in zijn wieg ziet schijnen.- ‘. Een licht in de duisternis, een ster in de donkere kerstnacht.