Een kleine jongen zit in de voortuin te niksen. Alleen een klein blikken speeldoosje in zijn hand, waar hij het hendeltje van draait. Hij zit op de ijzeren putdeksel die door de zon verwarmd wordt, een fijne plek om te zitten en rond te kijken.

Dan hoort hij een stem, die hoog vanachter de kerktoren aan de overkant van de straat komt waar de opkomende zon in het oosten staat: hij draait zich om naar dat licht dat verblindt. Die stem zegt zoiets als.. jij bent ok!

Het gaf hem een overweldigend gevoel wat hij niet kende. Hij sprak er met niemand over, niet met vader of moeder, met broer of zus. Een week later wilde hij dat nog wel eens ervaren. Weer ging hij zitten met het speeldoosje in zijn hand. Hij draaide het hendeltje, wachtte af, wel de blikken muziek, maar de stem was niet te horen. Het bleef leeg en kil. Alleen aan de overkant van de straat zat ook een jongetje, die door de spijlen van het hek op zijn beurt naar hem keek. Vriendjes werden ze.

Jarenlang was hij deze ervaring vergeten, tot die rond zijn veertigste, toen het leven hele andere vragen aan hem stelde, ineens boven kwam.

Zo kan het gaan, dat wat je dragen kan, in de vergetelheid raakt. Het is zo ver weg dat je het niet meer weet. Dit kwam vorige week hier weer boven. De kinderen mochten vragen stellen aan die ouder geworden jongen, die ook hun dominee was geworden. Hun eerste vraag was: geloof je in God? En toen vertelde ik dit gebeuren van toen, lang geleden.
Steeds weer actueel.