Uit het Friesch Dagblad, 3 september

Zestien pubers kunnen eind deze maand hun intrek
nemen in een huis dat met Nederlands geld en toezicht is gebouwd in Griekenland. Ze kunnen er een maand of drie veiligheid,
onderdak, onderwijs en zorg krijgen. De Griekse overheid fungeert
als voogd en moet zorg dragen voor de langere termijn. Er komen nog
twee van zulke huizen en zo zouden de komende jaren vijfhonderd
wezen verlost worden van de barre omstandigheden in de vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden.

Het is een druppel op de gloeiende plaat: achtenveertig plekken. Er zijn duizenden kinderen zonder ouders onder al die vluchtelingen.
En dan nog, ook de kinderen in gezinnen, de ouders zelf en ook de
alleenstaande volwassenen: de toestand van hen allemaal is schrijnend en uitzichtloos.
Er zijn Europese landen die wél weeskinderen toelaten en onderdak
bieden; er zijn ook in Nederland veel gemeenten die dat zouden
willen doen. Maar in de Tweede Kamer is er geen meerderheid voor
te vinden. Van de christelijke partijen is het CDA verdeeld en de ChristenUnie – hoewel vóór opvang in Nederland – stemde tegen een motie van die strekking. Met lange tanden weliswaar, maar in de overtuiging dat instemmen alleen gedrag voor de bühne zou zijn en dat
bovendien de onderhandelingspositie zou verslechteren om binnen de
coalitie het maximaal haalbare wél te bereiken.

Gisteren spraken die christelijke partijen met de vertegenwoordigers
van bijna duizend ondertekenaars van een open brief. Kerken van
velerlei snit ondertekenden het pleidooi om alsnog een groep alleenstaande vluchtelingenkinderen naar Nederland te halen. Barmhartigheid moet vooropstaan, stellen ze. Dat is misschien niet direct een
structurele oplossing – het argument waarmee de overheid steeds
de poot stijf houdt – maar dat is opvang in de regio ook niet. Immers: wie garandeert dat het met die kinderen goed blijft gaan als ze
na een paar maanden hun doorgangsstation moeten verlaten?
Alleen al om die reden is het goed dat zo veel kerkleiders zich
verenigd hebben om de politiek te bevragen. Niet omdat kerken zelf
politiek moeten bedrijven, wel omdat ze vanuit het evangelie een
fundament hebben dat de samenleving vanuit specifieke waarden
beziet.
Een stem die de moeite van het beluisteren waard is, een stem
die zich dus moet laten horen.
Een stem die op zijn beurt ook weer bevraagd mag worden. Wat doen kerken zelf, in hun eigen gemeente?
Ook in Nederland is het niet bijster gunstig gesteld met
vluchtelingen. En onder kinderen zonder ouders, of met ouders die
hen niet goed kunnen verzorgen, is de nood ook hoog.
Er zitten structureel meer dan vijfduizend statushouders in opvanglocaties omdat gemeenten niet bereid of niet in staat zijn hen te voorzien van een
huis. Ze wachten eindeloos op de mogelijkheid om hun leven opnieuw op te bouwen. Er staan vele honderden jongeren op de wachtlijst voor een pleeggezin. Oplossingen laten zich lastig vinden, maar een eerste stap is bijvoorbeeld zo’n brief, zo’n gesprek met de politiek dat eruit voortvloeit, en de gesprekken die eruit zullen voortvloeien in al die gemeenten.
hoofdredactie@frieschdagblad.nl