Gelezen in de Nieuwsbrief van afgelopen weekend van Ad Montem ,
de communiteit op Schiermonnikoog.

Tekst van een anonieme woestijnvader:
Een van de ouden zei: We worden niet veroordeeld omdat er slechte gedachten
in ons zijn opgekomen, maar alleen als we op die slechte gedachten ingaan.
Het kan gebeuren dat we door zulke gedachten schipbreuk lijden,
maar ook dat we juist door hen de krans verwerven.

Impressie van het gesprek hierover:
Een monnik zit in zijn cel en in een moment van genade en verlichting
wordt hij zijn eigen toeschouwer. Hij komt los van zichzelf en ziet hoe wij
de neiging hebben ons in het leven volledig te identificeren met onze gedachten.
Het zijn niet zomaar willekeurige gedachten, maar negatieve.
We kennen de bron van onze gedachten niet, we weten niet
hoe deze ontstaan en verdwijnen, we weten alleen dat we de neiging hebben
ons eraan vast te klampen.
Zo creëren we onze eigen overtuigingen en maken we op grond hiervan
een beeld van de werkelijkheid en de mensen om ons heen.
Als we ze nader in ogenschouw nemen, brengen ze onszelf aan het licht
als uiterst kwetsbare, fragiele en defensieve wezens die grip proberen
te houden op een werkelijkheid die ons altijd pijnlijk achterlaat
in een diep niet-weten.
We kunnen proberen deze gedachten te weerstaan, maar daardoor raken we
er alleen maar meer in verstrikt, en zo hechten ze ons nog meer aan onszelf.
Of – zoals de woestijnvaders ons leren – kunnen we leren toeschouwer
te worden van onze gedachten, zonder oordeel en zelfveroordeling,
en onze menselijke natuur aanvaarden zoals ze is in haar broosheid
en wisselvalligheid in deze wereld.
Hoewel wij chaos zijn in onszelf, worden wij ondersteund, verzameld
en tot leven gebracht door een onzichtbare goddelijke hand die alles
bij elkaar houdt.
Dan worden alle dualiteiten en dichotomieën van goed en kwaad,
donker en licht geabsorbeerd in de kroon van elk menselijk bestaan,
God zelf, die in ons en met ons en overal om ons heen aanwezig is
bij alles wat we meemaken.