We wisselden onze ervaringen van dit laatste half jaar uit. Twee oma’s vertelden over de omgang met hun kleinkind. ‘Toen ik laatst met m’n hand door z’n krullen woelde schoot ik echt even vol’. Wonderlijk hoe we nu afstand moeten houden, vaak ook van onze liefsten. Dat hadden we nooit gedacht, het raakt ons onverwacht ergens binnen!
Het woord ‘huidhonger’ viel. De huid, het grootste zintuig van je lichaam, moet aangeraakt worden om die honger te stillen. Zij die thuis geen partner of kinderen hebben, kunnen huidhonger ervaren. Maar voor iedereen geldt dat, na een maand van quarantaine, het verlangen naar het contact met een ander steeds meer groeit.

Ik had het woord ‘huidhonger’ trouwens nog niet vaak gehoord. Toch is het een woord van alle tijden. Zo kunnen mensen die jaren in de psychiatrie wonen vervreemd zijn van hun leefomgeving en gevoelsmatig geen naasten hebben die naar hen omkijken, er weet van hebben. Maar ook Bijbels kom je ze tegen. Bijvoorbeeld de tien die aan ‘huidvraat'(!) leden (Lukas 17, 11-18). Ze wonen geïsoleerd in een opvangkampement voor outcasts.
Als Jezus ze onderweg tegenkomt gebeurt er iets merkwaardigs. Meestal raakt hij de zieke of verlatene aan, en wordt daarvoor het Griekse woord haptomai gebruikt. (Wij kennen dit bij het ambachtelijke werk van de fysiotherapeut, en nog duidelijker: zij die werken met de haptonomie.) Maar hier speelt dat tot onze verrassing niet! Jezus raakt niet aan maar hij zag hen. Ze moeten zich aan de priesters laten zien. Ze worden gezien van binnen en van buiten, en ze worden nog genezen ook!

Helen aan ‘huidhonger’ zonder daadwerkelijke aanraking kan dus in Bijbelse zin!
Je kunt kennelijk aanraken door de ruimte heen, er is een ruimtelijke tast. Dat heeft met echte aandacht te maken: met de liefdevolle blik, de blik die Ziet, het luisterend oor en je intuïtie vanuit je binnenste/voelende/gevoelde zelf. Verbondenheid groeit dan zonder het fysieke contact. Dat kan ook bij ‘beeldbellen’ of een gesprek op afstand.
Nu ik dit schrijf bedenk ik me ook dat we dit mogelijk in de kerkdienst ervaren op het moment dat de Zegen aan het eind met woord en gebaar bekrachtigd wordt. Vaak zeggen kerkgangers achteraf dat dit voor hen een ‘heilig’ ruimte-moment is geworden.

Sinds het begin van ‘corona’ wisten wij ook dat we grootouders konden gaan worden. Wat bijzonder om dat te horen en gaandeweg te vertrouwen dat het echt gaat gebeuren! Aanraken van onze dochter was er niet bij, en nu zijn we ook voorzichtig nu kleinzoon Tobias inmiddels geboren is! Een groot cadeau! ‘Onthand’ hoeven we niet te zijn, ondanks de corona-regels: we mogen samen de ruimte van het samen-zijn beleven en elkaar zo aanraken. Geraakt door de liefdevolle blik van Die- de-bron- van- leven is.

(deze tekst kwam mede door de aanwijzingen van Monica Pollmann – haptotherapeute in Wijk bij Duurstede- tot stand)