De wereld brandt zoals wij branden.

Dit stenen landschap wordt geweld

aangedaan. Het breekt, brokkelt, barst.

Boven de horizon rijzen rookpluimen op.

de geur van verschroeid vlees dringt door

tot in deze kamer, tot in dit bed.

nog gretiger grijpen we elkaar aan.

De geruchten over volksverhuizingen

langs de grenzen van het rijk raken ons.

Raken ze ons? We zeggen van niet,

we zeggen van wel. We kunnen niet

meer doen dan blijven branden, almaar

blijven branden. Kaarsen in kerken.

Mark boog