Op zondag 11 november a.s. is het 100 jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog tot een einde kwam; een belangrijke dag in onze wereldgeschiedenis! De laatste jaren heb ik nogal wat boeken, vanuit deze jaren geschreven, gelezen, en films en documentaires gezien. Wat een verschrikkelijke oorlog is dat geweest! Het beeld ‘Pieta’ uit 1932, van Ernst Barlach, getuigt er van. Het is gruwelijk geweest wat zoveel honderdduizenden mensen in de loopgraven moesten lijden! Ik moet dan ook eerlijk zeggen dat ik enige moeite heb met de Living History-weekends bij ‘ons’ Huis Doorn. Hoe snel wordt de oorlog nu geromantiseerd? Het gif en het kwaad van deze oorlog kan immers onmogelijk nagebootst worden. Maar misschien dat het voor anderen juist ook anders werkt, door zich zo in te leven?
Dit najaar heeft de leiding van het museum, wat mij betreft, een meesterzet gedaan door herdenkingsbeelden uit twee wereldoorlogen te exposeren. Een gipsmodel van de Dokwerker uit Amsterdam, bijvoorbeeld, in het Paviljoen. En in het Huis onder andere een indrukwekkende zaal met het werk van Kathe Kollwitz. Zij verlies in de Eerste WO al snel haar jongste zoon, en haar werk staat in het teken van dit verdriet en haar verzet tegen de waanzin van de oorlog. De afbeelding van een poster laat dat indringend zien.
De bijbehorende brochure zegt: het exposeren van Kollwitz’werk in het voormalige huis van de Duitse keizer is bijzonder. Aan het begin van de twintigste eeuw verzet Wilhelm II zich meerdere keren tegen het sociaal bewogen werk van Kollwitz. Met de presentatie van haar sculpturen en prenten in het voormalige ballingsoord van de keizer bevindt ze zich in het hol van de leeuw… een weliswaar verlate maar spannende confrontatie.

De tentoonstelling is nog tot 27 januari 2019 te bezoeken. Van harte aanbevolen!